Komunikat 1

KOMUNIKAT 1

W 1991 roku – dwa lata po transformacji ustrojowej – została uchwalona pierwsza ustawa o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz.U. 1991, nr 46, poz. 201), która wprowadzała instrumenty aktywizacji zawodowej, m.in. obligatoryjne zatrudnianie osób z niepełnosprawnością w większych zakładach pracy w ramach tzw. systemu kwotowego. Wprowadziła także obowiązek dokonywania wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), oraz obowiązek tworzenia i zasady funkcjonowania zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON). W 1997 roku uchwalona została nowa ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz.U. 1997, nr 123, poz. 776). Zapisano w niej, iż rehabilitacja osób niepełnosprawnych jest zespołem działań (w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych), zmierzających do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej – przy ich aktywnym udziale. Tym aktem uporządkowano dotychczasowe uprawnienia osób z niepełnosprawnościami, a także wprowadzono nowe. Określono dodatkowe obowiązki i uprawnienia pracodawców (między innymi nałożono na pracodawców zatrudniających co najmniej 25 pracowników obowiązek miesięcznych wpłat na PFRON). Wprowadzono system rehabilitacji społecznej i zawodowej, który obowiązuje do dzisiaj. Kluczową rolę odgrywa aktywność zawodowa ludności – wpływa bowiem na funkcjonowanie całej gospodarki; dotyczy to również osób o zmniejszonej zdolności do wykonywania pracy zawodowej. Jednakże jakość rehabilitacji zawodowej zależy od rehabilitacji społecznej; jej efektywność w znacznej mierze wpływa na efektywność rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia.